مجموعه اشعار

سرورعالم محمد حرف نامش چهاراست 

بنده حامد بدرگاه خدا انوار است 

زلف او چون رنگ شب هر جا تجلا میکند 

حسن رو ز افزون او خورشید عالم سار است

است امام الانبيا نورش خط پرگار است

تیغ حق بر شأن باطل کار او بسیار است 

سایهٔ ابر سفررحمت فگند ایزد به او 

چهرهٔ گلگون مهتاب از شق اش اسرار است 

پيك رحمت، خلق عالم را پيام خوش سرود 

ناله بلبل ز قرآن سینه اش بیدار است 

عاشقان و عارفانش هر طرف افزودنی 

بارش حلم و سخاوت چهره گلزار است

چهاریار باصفایش رنگ خود از او گرفت 

یار غار و عمر و عثمان ، علی کرار است 

صوت آذان محمد روز و شب در جوش خوش 

صف مسجد سجده گاهٔ خلق عالم بار است

شأن او بالای قاب و قوس و اوادنیٰ ببین

شهپر جبریل سوزد، قرب او ستار است 

عاجزان را معلم خوش روئ خوش رفتار است 

ظالمان را بردهان مشت محکموار است 

بلبل گلزار حسن اش ناله کردم (منش )

تحفه تسلیم دربار خدا اظهار است

ای‌ که نام پاک تو سرلوحهٔ اخبارها 

نهٔ فلک چرخنده سازی  دورهم پرگارها

آفریدی عالمی آیینهٔ  هر کار خویش

نقش مطلق سایه کردی بر در و دیوار ها 

از برای ذات خود شاهی کنی برملک خود

گل کنی از رنگ خود‌ در بستر هرخارها

گردش گردون بود صنع صفات پاک تو 

بوی عطر ناز تو پیچده در گلزار ها

صبحدم چون بلبلان نالهٔ این گلشن کنند

شورتو پیچده باشد نغمهٔ  منقارها 

بنده عاجز (منش )سرسام تسلیم است هنوز

 پیش تو حاظر ببین‌ در نیک و بد رفتارها

ای‌ که اوج شأن تو تکمیل و من مشت خطا

 گرد و خاک ما به درگاهت افتاد ؛ در زیر پا 

باداگر روزی‌ بیارد گرد ما را سوی تو 

اوج‌ آرامش‌نصیب ما شود فضل خدا

بوی نازت در چمن پیچیده باشد ای گلم 

زین سبب ها بلبلان وصفِ غزل خوانند ترا 

بی شعور است چشم زاهد چون نبیند روی تو

گرچه پیدا آمده روئ گل‌ ِ تو مه لقا

روز و شب دل بیقرارم تا ببینی سوی‌ من 

موی‌ تن از شوق‌ دیدارت کشد دست دعا 

ای که کار سطلنت زیبنده باشد شأن تو 

تاابد باقی (منش) افتاده در بندت  گدا

چی خوش میشد به پیش تو سخن لب وا میکردم

زبان گویای اوصاف وجودت را میکردم 

دل خود پیش تو وا کرده و غوغا میکردم 

زسیلِ اشکِ خونِ سرخِ دل ، دریا میکردم 

مروت کن مرنجانم مسافر وار میچرخم 

چی خوش میشد زوصلت بوسِ ّسراتا پا میکردم 

میان ما چنین فرق که تو‌ مغرو من عاجز 

چی خوش باشد که درس این چنین اقرا میکردم 

  بدستم  آسمان باغ اگر از گل  میبخشد    

به زلف و کاکلت  بسته چه خوش زیبا  میکردم

به عشق‌ شمع میسوزد پر پروانه هستی 

زداغ خام سوز دل تماشاگا میکردم 

مگر میشد نبیندچشم سودا کیش  مشهورت 

به چشم من از آن روزی که سر سودا میکردم 

تو دیدی گاه بسوی من ، من از آنروز دل شادم

تخیل بند وصل تو سرو دل تا میکردم 

بیا بشنو نیاز دل تپشهایش بنام تو 

فدای خاطر نازت تن و اعضا میکردم 

مطاع خاک ما را سرفرازی گلشن درد است 

زجنس نی نوایی بوریا بالا میکردم 

چی خوش سازی چمن زار وجودم را به تحسین 

که مسجود ملایک شأنِ  کرمنا میکردم 

همین دارم (منش) شعر که در نی ناله میبافد 

نوای بوریا سوزی جگر فرسا میکردم

 ای که از بوی خوشت خشبو بود گلزارها

رنگ‌ هر گل می نمائ جلوهٔ انوارها

شور وشر ،غوغالی عالم در صفت از کارتست

بلبلان را تو فگندی نغمه در منقارها 

از کرم برخاک تیره تا نمودی یک‌ نظر

قامت موزن‌‌ما شد‌ مظهر اسرار ها 

جام‌ جم برفطرت آدم نمایان کردهٔ ی

ماهمه آئینهٔ تصویرِ تو‌ اظهارها

پیچ در پیچان نمودی کار این دنیای پیچ

چرخِ گردونِ فلک، نهُ چرخشِ پرگارها 

آب و آتش را چو اسبابِ نیازِ ما نِهی 

ابررحمت را گزینی بارشِ پُربارها 

درمیان خلقِ عالم آفتاب جلوه ات 

جفتِ مرد و زن مُصّور میکنی سردارها

جنس ناپیدا (منش) از چشم عالم غایب است

گر چه نام‌ او بود ورد زبان بسیار ها

 نگهت گلزار گل در  صبحگاهان تازه شد

 با نوا و شورِ بلبل درسخن جان تازه شد

 ذره ذره بوستان را غمشریک ناله دان  

 هرنفس بادِصباح هم در گریبان تازه شد

 با صدای خندهٔ گل نغمه اسرار ما

 شیوهٔ شعر و سخن ناقوس  پیمان تازه شد 

 محفل اسرار هستی هرطرف سازی به دوش 

 طبل و طنبور و سماّ  درس عرفان تازه شد

 شور و غوغاو تنشها درمیان انجمن

 حاصلِ ز این تماشا نام انسان تازه شد

 معنی دل جوهر جان شور تعمیر وجود‌

 ذکر و تلقین ادب درحق پرستان تازه شد 

 جوش هرطوفان، امیدِ ششجهت گوهر خرید 

ازقناعت درصدف هم عزم مردان تازه شد

قطره، آبی درگلویم جوش صددریاگریست

دانه دانه اشک شادی روی مژگان تازه شد

قاصدی در راه فتاد تا دهد پیک بهار

برگ برگ سنبلستانم خوشبهاران  تازه شد

از قناعت قطرهْ آبم چون صدف گوهر خرید

رفته رفته قیمتِ کارِغواصان تازه شد

مادری گیتی فگندم دُورِ پستانِ خودش

طفلک شیرخوار دلم را نیش دندان تازه شد

گوش دل وا کن (منش) حرف زمعنی تو‌شنو

هر ورق درس دبستان فهم قرآن تازه شد

بجزعشقش همه چیزی دیگر دیدم حرام است‌

تمنای وصال او حلال  ساغر و جام است 

پی اسباب تعظیم بلند  خاطرش  ورزیم 

چنین  صحرا و خانه نعمت یک زینه  بام است 

دمی دریاب درس  خدمت ارباب دل را 

که مضمون تجلی،  عاشقان را این مرام است 

نه زهد و پارسایی دارم و نه  لشکر علمی 

بنازم‌ شوکتِ عجزی که دارای مدام است 

به گلزار که هستی دامن از خاکم گشوده 

تجلی ،ساز و برگِ گردش چرخ ایام است 

بپرس از عالم معنی کدام عشق و کدام لیلی 

همان لیلی یکتائ که حسن صدهزار نام است 

(منش )دلبند آن زلف که سنبل شاخه بر دوشش 

به صورت سایهٔ رنگِ مهِٔ نیکو مقام است

باز از بازار حسن گلرخت یاد آورم 

قیمت لعل ندارم دل بدل  شاد آورم

دل خریدار تو باشد جنس زر جیبم نشد 

مرغ دل را چون اسیرِ نزد صیاد آورم

میفروشم هر چی دارم تا خریدارم شوی 

خون دل را چون حنای پایت ایجاد آورم 

من ز شعر مولوی آواز نائ خوانم ات 

صد دل دیگر خریدار تو فریاد آورم 

من ز عُنقای عطاریِ ، بو پیام میدهم 

بال عشقِ میزنم دل تحفه‌ بنیاد آورم  

من زدیوان معنی بوریا سرمایه ام 

نالهٔ عرفان زبیشه ، عجز آزاد آورم

تحفهٔ دیگر ندارم تا فدای تو کنم 

خون دل  بیتی  نو از کلک (منش )زا‌د آورم

شنو بنده که بخت تو‌ چسان خوشرو مزین کردم

‏‎زخاک‌ تیره جسمِ تو نمایان این چنین کردم

‏‎نبود از تو نشان اینجا به وأدئ تن و‌ جانت 

‏‎که باحکمت وجودت را همه نقش نگین کردم 

‏‎زپشت أب به آب کم درون جان هرمادر 

‏‎دوچشمان هم برای تو منور پاکبین کردم

‏‎مرا باشد هزار مخلوق ولی کمال لطفم این

‏‎که با تاج کرمنایت چسان بالانشین کردم

‏‎همی تنها نباشی تا برایت مونسِ  نرمی 

‏‎زجنس زن میان لاغر تناز فربه سرین کردم 

‏‎نیازم نیست به هرچیزی ولی مهرم فزون ورزی

‏‎ترحم در ضمیرت را چووصف خود عجین کردم

‏‎اگردرد و غمت دادم ویا شادی وهم‌حسرت 

‏‎چی میدانی معما تو که حکمت رامن همین کردم

‏‎مشو مغرور شادیها مشو نآمید هرحسرت

‏‎که قانون سعادت را برایت حکم دین کردم

‏‎همی بخشم گناهانت به اندک امرنیکویی

‏‎لقا ذات خودرادر بهشتت واپسین کردم

‏‎اگرجبر ‌إختیارت شد معمائ مجهولئ 

‏‎خردهوش و ترا ایقان  بصیرت درجبین کردم

‏‎نسوزانم (منش) دورخ گرت روئ سیاه داری

که تا دادم ترا خلقت بخود هم آفرین کردم